Miasto dla ludzi to miasto dla pieszych

Z Małgorzatą Hanzl, architekt z Politechniki Łódzkiej, rozmawia Rafał Górski, redaktor naczelny Tygodnika Spraw Obywatelskich.

Na chodnikach szerokości 9-11 metrów jest dość miejsca na wszelkie spontaniczne zabawy oraz na dające cień drzewa, a wciąż zostanie przestrzeń dla ruchu pieszego, życia publicznego dorosłych i wałęsania się. Niewiele jest chodników o tak luksusowej szerokości. Szerokość chodnika nieodmiennie poświęca się na rzecz szerokości jezdni ze względu na to, że miejskie chodniki uznaje się zwyczajowo za przestrzeń służącą wyłącznie ruchowi pieszemu i zagwarantowaniu dostępu do budynków, a nie dostrzega się i nie szanuje roli, którą odgrywa jako wyjątkowo żywotne i niezastąpione miejskie organy służące bezpieczeństwu, życiu publicznemu i wychowaniu dzieci.
Jane Jacobs, „Śmierć i życie wielkich miast Ameryki”

Kiedyś pieszy musiał uważać przechodząc przez jezdnię, dziś nie może się czuć bezpiecznie na chodniku przekształconym nierzadko w pieszo-rowerową szachownicę. A ciągów spacerowych jak nie było, tak nie ma.
Andrzej Sochoń

Współczesna urbanistyka definiuje miasto odporne energetycznie jako miasto zwarte, o odpowiedniej gęstości zabudowy i zaludnienia na kilometr kwadratowy, ogół pozostałych wymagań sprowadzając do jednego warunku, którym jest walkability, czyli zapewnienie odpowiedniego środowiska dla pieszych użytkowników miejskiej przestrzeni.
Małgorzata Hanzl

1. Miasto dla pieszych to jakie miasto?
2. Jakie są trzy najważniejsze mity i fakty związane z miastem pieszym?
3. Proszę o komentarz do słów Jane Jacobs.

4. Kto korzysta, a kto traci na tym, że pieszy staje się gatunkiem wymierającym?
5. Zielona fala dla tramwajów – czy to rozwiązanie przyjazne pieszym? Czy to rozwiązanie działa w Łodzi?
6. Jakie ma Pani rady dla obywateli, którzy chcą działać na rzecz pieszych w swojej miejscowości?
7. Jakiego pytania nikt jeszcze Pani nie zadał w temacie, o którym rozmawiamy?

Muzyka „Also Sprach Zarathustra – Einleitung” – Kevin MacLeod, CC BY 3.0